TP: Obrzydliwie bogata- cz.3

Scott tym razem się nie bał, że był na celowniku. Owszem podniósł ręce w górę tak jak to się robi w takiej sytuacji, ale to nic nie dowodziło. Zmrużył oczy i zacisnął zęby „Wiedziałem, że nawet mi broń zabierzesz” mruknął

„Czemu teraz udajesz bohatera?” spytał z pogardą „No dalej, trzęś się ze strachu!”

Zamiast jednak tego Scott podszedł bliżej

„Hej! Co ty robisz?” zdziwił się Duncan i z każdym krokiem Scotta cofał się „Stój, bo inaczej strzelam!”

Scott jednak podszedł tak blisko, aż lufa dotknęła jego torsu „Na co czekasz?!” wykrzyczał mu w twarz

Duncan chwycił za spust i strzelił… ale okazało się, że broń wcale nie była nabita „Ha ha ha” zaśmiał się nie śmiało

Scott chwycił za broń i wyrwał mu z ręki „Z racji tego, że to moja broń to wiedziałem, że nie wystrzeli” 

„Posłuchaj” odezwał się szybko Duncan „Nie kombinuj nic, bo ja mam jeszcze jedną broń i tamta jest na pewno nabita. Możemy jednak iść na pewien układ”

„Nie chce mieć z tobą żadnych układów” odrzekł Scott bez zastanowienia

„Nie możesz odmówić. Spójrz, i ja i ty chce odnaleźć Courtney, tylko ja ze względu na to że mam do niej jedną sprawę. Podarowałem jej kiedyś pewną rzecz i chce to odzyskać”

„Po pierwsze nie chce odnaleźć Courtney, po drugie nie chce, żebyś ty się do niej zbliżał, a po trzecie, co to za rzecz?” Scott spytał zaciekawiony

„To moja sprawa, co to za rzecz. Dla Ciebie pewnie pierdoła, a dla mnie bardzo ważna” Duncan mówił normalnie 

„Jak mam Ci ufać?”

„Odzyskamy tylko tą jedną rzecz i się zmyjemy”

„Nie wierze Ci, ale niech Ci będzie” Scott przewrócił oczami

Duncan popatrzał w stronę drogi, gdzie pojechała wcześniej limuzyna „Pójdziemy prosto i zobaczymy gdzie dojdziemy”

„I to cały twój plan?” skrytykował go Scott

„A masz lepszy?” warknął

„Prowadź” zgodził się niezadowolony 

Nad ranem chłopcy dotarli pod ogromną posiadłość. Obaj byli wykończeni podróżą, ponieważ szli całą noc nie wiedząc nawet, gdzie zajdą

„Daleko jeszcze?” spytał Scott zmęczony. Nie czekał na odpowiedź. Spojrzał na wille, która stała przed nim „Niektórym to się nieźle żyje” stwierdził oglądając dom

Duncan za bramą zauważył białą limuzynę „Patrz” wskazał palcem na limuzynę

„Bogaci są to przecież nic dziwnego, że mają limuzynę” odparł Scott

„Taką samą limuzyną jechała Courtney” przypomniał Duncan

„Chyba nie myślisz, że ona by mogła tutaj mieszkać. Pewnie tą limuzynę wynajęła, żeby dobrze się zaprezentować”

„Wątpię, żeby wynajmowała limuzynę tylko na chwilę” stwierdził Duncan i chwycił się ogrodzenia

„Ty poważnie tak?” spytał Scott i chwycił go za ramię „Będziesz miał problemy za włamanie” 

„Od kiedy ty się mną przejmujesz?” parsknął

„Od momentu, kiedy tu stoję i mogę być posądzony o współuczestnictwo!” 

„Courtney musi tu mieszkać. Ostatnio wygrała sprawę sądową z McLeanem i dostała jakieś pieniądze, dlatego się tutaj przeprowadziła” 

„A ty skąd to wiesz?” zdziwił się Scott dowiadując się coraz więcej 

„Czy ty musisz zadawać za dużo pytań?” znowu chwycił się ogrodzenia „Podsadź mnie” 

Scott skinął głową i pomógł mu się wdrapać. Duncan źle zeskoczył i upadł na trawnik. Za chwilę zobaczył obok siebie Scotta

„Jak ty się tu dostałeś?” spytał Duncan podnoszą się i otrzepując

„Brama była otwarta” odpowiedział normalnie

„Pff” parsknął Duncan i ruszył w stronę drzwi 

Scott podążył za nim. Oboje byli już prawie pod samymi drzwiami. Duncan robiąc ostatni krok poczuł, że zaklinowała mu się noga. Jedna z kostek chodnikowych się zapadła. Za chwilę rozległ się dźwięk alarmu

„Pomóż mi!” krzyknął Duncan do Scotta

„Nie chce, żebym w tym siedział!” krzyknął zdezorientowany

„Jak mi nie pomożesz to znajdę Cię i tego pożałujesz!”

Scott jednak postanowił mu pomóc. Chwycił Duncana za ręce i zaczął ciągnąć do siebie

W środku willi w jednym z pokoi, Courtney spała sobie w wielkim łożu. Na dźwięk alarmu gwałtownie obudziła się. Podniosła się do pozycji siedzącej i zdjęła opaskę z oczu „Lier!” zawołała, ale nikt do niej nie przyszedł i alarm nie ucichł „Lier!” zawołała jeszcze raz, ale nadaremnie. W końcu wstała na nogi i podeszła do okna. Tam nie widziała nikogo. Szybko zebrała się i pobiegła na dół do drzwi głównych.

„Szybciej!” krzyknął Duncan do Scotta z racji takiej, że cały czas jego noga była zaklinowana

„Staram się!” odrzekł Scott. Po chwili udało mu się wydostać nogę Duncana

„A teraz w nogi” mruknął Duncan, ale było już za późno

Główne drzwi otworzyły się i stanęła w nich Courtney. Dziewczyna przed oczami ujrzała dwóch chłopców, którzy byli prawie gotowi do ucieczki. Zaniemówiła.

„Co za widok” powiedział Duncan i się uśmiechnął nieśmiało ze względu na włamanie 

„Daruj sobie” odezwała się zła „Tego się nie spodziewałam. Już wasz pobyt w restauracji mnie zszokował. Jak wyście to miejsce odnaleźli?!”

„Po prostu szliśmy przed siebie” odpowiedział Scott

„Zamknij się” szepnął do niego Duncan „Może jak już tu stoimy to zaprosisz nas do środka Courtney?”

„Wynoście się!” krzyknęła

„Oh daj spokój!” wkurzył się Duncan „Całą noc szliśmy tu tyle mil, żeby do Ciebie trafić. Jesteśmy zmęczeni, spragnieni i głodni! Nic nie jadłem tyle czasu, bo ten leszcz, nawet nie potrafił sobie za opatrzeć dobrze lodówki!”

„Nikt Ci nie kazał do mnie przychodzić!” odezwał się Scott również wnerwiony

„Dobrze” powiedziała Courtney „Wejdźcie do środka” odsunęła się, żeby ich wpuścić 

Wszyscy w trójkę weszli do środka

„Tylko nic nie ruszać, bo jak coś ukradniecie i sprzedacie to ja się tego dowiem i wyśle was za kratki” mruknęła dziewczyna idąc pierwsza „Szczególnie to się dotyczy Ciebie Duncan”

Chłopcy pierwsze co zauważyli w środku to basen

„Po co Ci basen w domu?” spytał Scott 

„Bo mogę sobie na to pozwolić” odparła szybko 

Nagle pojawił się kamerdyner „Przepraszam o pani, ale musiałem wyłączyć ten alarm. Sprawą włamania zająłem się od razu i policja jest już w drodze”

„Odwołaj natychmiast policję Lier! Nie widzisz, że mam gości?” powiedziała Courtney z pogardą 

Kamerdyner bardzo się zdziwił jak zobaczył gości Courtney, ale tylko przytaknął „Dobrze, proszę pani” oddalił się

„Macie się w co przebrać?” spytała dziewczyna

Oboje skinęli głową, bo mieli na sobie stare ubrania pod garniturami

„Lier!” zawołała

Kamerdyner szybko wrócił na miejsce

„Zaprowadź ich do pokoi gościnnych, a następnie każ przygotować śniadanie”

„Ale nie zdążyłem jeszcze odwołać policji” Lier tłumaczył się niewinnie

„Mów co Ci każe!”

Lier skinął głową „Proszę panów za mną”

Chłopcy poszli za Lierem na pierwsze piętro

 

„Panowie, tutaj są wasze pokoje” wskazał na jedne i na drugie drzwi „Proszę sobie wybrać, który z panów jaki chce. A ja idę się udać powiedzieć kucharzowi, żeby przygotował śniadanie. Jak usłyszą panowie dzwoneczek to znaczy, że proszę zejść na dół do jadali. Jadalnia jest zaraz po prawej stronie jak zejdą panowie na dół, a jakby panowie nie mogli znaleźć…”

„Tyle wystarczy, poradzimy sobie” przerwał mu Duncan

„Oczywiście proszę pana” Lier się oddalił

Scott otworzył drzwi do jednego z pokojów „Ale wypas!” krzyknął podekscytowany „To ile ona dostała tej kasy od Chrisa?”

Duncan spojrzał przez ramie Scotta do jednej z sypiali „Nie wiem, ale widać, że nie mało” odparł zdziwiony

Sypialnie gościnne chłopców były urządzone po królewsku. Pościel na łóżkach była jedwabna, wykończenia dekoracji były srebrne lub złote, naprzeciwko łóżek wisiał telewizor 70 calowy, do tego kino domowe, konsola do gier… wszystko czego można było chcieć w takiej sypialni. Oboje weszli do osobnych pomieszczeń i się zamknęli. 

Po jakimś czasie chłopcy usłyszeli dźwięk dzwoneczka, co oznaczało, że mieli zejść na śniadanie. Obaj wyszli z sypiali i zeszli na dół. Skręcili w prawo i otworzyli pierwsze drzwi. Udało im się trafić do jadalni

„Wszyscy na panów czekają” powiedział kamerdyner stojąc obok stołu. Za chwilę skrzywił się jak zobaczył jak są ubrani goście

„Jak wszyscy, jeśli tu jest tylko Courtney?” spytał Scott

„Echem!” odkaszlnęła Courtney patrząc zabójczym wzrokiem na Scotta „Dziękuje Lier, możesz już iść” 

„Dobrze, proszę pani” Lier się oddalił

Courtney siedziała na środku jako gospodarz „Zajmijcie miejsca i jedzcie” powiedziała oschło

Scott i Duncan usiedli naprzeciwko siebie zaraz przy Courtney

„Nie będę mieć dzisiaj przy jedzeniu służby, bo nie umiecie się zachować” powiedziała przewracając oczami

„Nawet lepiej, nikt się nie będzie patrzał jak jem” odparł zadowolony Duncan i spojrzał na talerz. Było na nim coś, czego jeszcze nie widział i nie jadł „Co to jest?” spytał

„Piadina”

„Pianino?” zdziwił się Scott „Tak to się nazywa?”

„Nie pianino, tylko piadina” poprawiła zła

„Przecież to jakieś ciasto z pomidorem i sałatą w środku” stwierdził Duncan „I ja mam sobie tym pojeść?”

„Grr!” warknęła „Jak nie chcecie to nie jedzcie!” 

„A można coś na dokładkę?” spytali obaj w tym samym czasie

„Nie zaczekacie do obiadu?” po ich minach widziała, że nie „Lier!” 

Kamerdyner natychmiast się zjawił „Wołała pani?”

„Powiedzcie, co chcecie zjeść”

„Omlet” powiedział Scott

„A ja jajecznice” odparł Duncan

„Na jajkach przepiórczych czy strusich?” 

„Że co?” zdziwił się Duncan „Na kurzych”

„A ja chce na strusim ten omlet” podekscytował się Scott

„Już się robi. A czy pani Courtney też coś sobie życzy?”

c.d.n...