TP: Obrzydliwie bogata- cz.5

 

Na podwórku stał Duncan trzymając telefon w rękach. Po napisanej wiadomości rzucił telefon na ziemie i podeptał go. Złowieszczy uśmieszek z jego twarzy nie znikał. Następnie podszedł do głównych drzwi. Wyciągnął z kieszeni pilniczek i przepiłował klamkę od środka.

W wielkim domu, Scott dotarł do sypialni Courtney. Wszedł do pomieszczenia i zaczął się rozglądać. Nagle poczuł coś pod butem. Cofnął się o krok i podniósł pewną rzecz z podłogi. To była pętelka z kokardką zrobiona ze sznurka. Scott doskonale znał ten obiekt „Tak gardzić prezentem ode mnie?” mruknął do siebie niezadowolony. Wolałby znaleźć ten obiekt w innym miejscu. Poczuł w sobie negatywne odczucia co do Courtney. Poczuł się nieszanowany przez nią, dlatego wolał nie utrzymywać z nią kontaktu. Jednak Scott jeszcze podszedł do szafki koło łóżka. Otworzył szufladę i znalazł tam drewnianą czaszkę „Może gdybym nie oglądał pierwszego sezonu to nie wściekałbym się teraz” oznajmił zły „Mam dość” odłożył czaszkę, a pętelkę schował do kieszeni. Szybkim krokiem wyszedł z sypialni i zszedł na dół. Chciał otworzyć główne drzwi, ale zauważył, że nie było klamki „Co do…” nie dokończył, bo wiedział, że przeklinanie nic tu nie zdziała. Zatem wziął rozpęd i próbował z rozpędu wybić drzwi, ale to nie dało żadnych efektów, bo drzwi były zbyt masywne do wyważenia.

W tym czasie pod posiadłość przyjechała limuzyna i wysiadła z niej Courtney. Zmierzała prosto do swojego domu. W limuzynie siedział szofer i czekał aż właścicielka wróci. Od strony kierowcy nagle ktoś otworzył drzwi. Był to Duncan. Wyciągnął szofera z limuzyny i ogłuszył go w krzakach. 

Courtney, kiedy podeszła pod drzwi domu, nie mogła ich otworzyć „No szybciej” naciskała na klamkę w pośpiechu „Nie mogę odpuścić tego spotkania” stwierdziła i zaczęła zmierzać z powrotem do limuzyny. W międzyczasie wyciągnęła telefon i próbowała się dodzwonić do kamerdynera, niestety nadaremnie. Wściekła schowała telefon i wsiadła do limuzyny „Jedziemy na spotkanie Eliot, nie chce być spóźniona”

Nowy szofer nic nie mówiąc skinął tylko głową

W domu, Scott szukał drugiego wyjścia. Dotarł do kuchni, gdzie znajdowali się różni kucharze i służba

„Cześć. Zdaje się, że drzwi główne mają urwaną klamkę. Czy jest tutaj gdzieś drugie wyjście?” spytał bez skrupułów 

„Oj tą przyczynę trzeba zgłosić panu Lierowi. A drugie wyjście jest tutaj” wskazał jeden z kucharzy, pokazując mu wyjście przez kuchnie

„Dzięki” odrzekł Scott i wyszedł. Kiedy przybył na przód domu, zobaczył tylko odjeżdżającą limuzynę „Courtney tu teraz była?” zdziwił się. Nagle usłyszał jęczenie z krzaków. Podszedł bliżej krzewów i zauważył tam jakiegoś człowieka. Pomógł mu się podnieść

„Oh dziękuje!” krzyknął człowiek, który był półnagi 

„Co się stało?” spytał Scott i postawił człowieka na nogi

„Zostałem ogłuszony przez jakiegoś bandytę. Jestem szoferem pani Courtney” 

„O nie!” krzyknął wściekły Scott i spojrzał w stronę ulicy

W limuzynie Courtney cały czas próbowała się dodzwonić do swojego kamerdynera „Ahh grr!” warknęła odstawiając od twarzy po raz kolejny swój telefon „Lier ma cały czas wyłączony telefon! Chyba go zwolnię, bo jak jest ważna sprawa to nie da się tego w żaden sposób przekazać”

„Nic pani nie poradzi, na to że goście myszkują w pani domu” powiedział szofer, a następnie ustawił lusterko prosto na Courtney, żeby ją widzieć

„Mam z nimi same kłopoty” odparła bez namysłu „Czekaj, a ty skąd to wiesz?” spytała zaskoczona, po czym zorientowała się po głosie z kim ma do czynienia „Duncan?!” 

Chłopak zdjął czapkę szofera z głowy i się uśmiechnął „We własnej osobie” odpowiedział 

Courtney chwyciła za drzwi limuzyny i próbowała się szybko wydostać

„Nie otworzysz ich, są zamknięte” powiedział Duncan widząc w lusterku to co robiła

Dziewczyna puściła klamkę i wyjęła telefon „Zawieź mnie za spotkanie albo dzwonie na policję”

Duncan odwrócił się i wyrwał Courtney telefon

„Hej!” krzyknęła próbując go odebrać z powrotem

Duncan otworzył na chwilę okno i wyrzucił telefon Courtney z pędzącej limuzyny

„Nie! Co ty zrobiłeś?!” ubolewała nad stratą telefonu

„Stać cię, żeby kupić sobie nowy” powiedział chłopak 

„Miałam tam kontakty do różnych biznesmenów!”

„O jaka strata” odparł kpiąco

Courtney siadła normalnie i skrzyżowała ręce „Dokąd jedziemy?” spytała uspokajając się

„Zobaczysz”

„Moi ludzie na pewno zainteresują się moim zniknięciem”

„Nic im to nie da”

„Od pewnego czasu zachowujesz się jak jakiś psychopata” stwierdziła

„Przez Ciebie” odparł niezadowolony 

„A co ja Ci takiego zrobiłam niby?” parsknęła

„Nie zwracanie na mnie uwagi, wchodzenie w jakikolwiek związek z tym niedorajdą Scottem i wyjechanie sobie od tak do Mondrealu” 

Courtney przewróciła oczami „Cały bunt zapoczątkowałeś ty, związałeś się z Gwen i masz czelność mnie oskarżać o to że chce ułożyć sobie życie?!”

„Z Gwen to było chwilowe zauroczenie, gdybyś tak nie napierała i nie próbowała zmieniać mnie pod każdym względem to do niczego takiego by nie doszło!”

„Chciałam Cię zmienić na lepsze, a ty tego nie doceniasz! I chwilowe zauroczenie? Chyba żartujesz! Zniszczyłeś nasz związek i to jest wyłącznie twoja wina!”

Duncan zdenerwowany bardziej nadepnął na gaz i odwrócił twarz w stronę Courtney „A ty ze Scottem dobrze się bawiłaś?”

„Miałam prawo, zresztą, wiesz sam, że długo to nie trwało” odpowiedziała dziewczyna zmieszana uczuciami. Po chwili rozszerzyły jej się źrenice „Uważaj!” zareagowała nagle

Duncan szybko spojrzał na drogę i wdepnął mocno na hamulec, ale było już za późno… limuzyna wjechała w budkę telefoniczną. Cały przód limuzyny był wgnieciony, a szklana budka telefoniczna pękła na kilkanaście drobnych kawałków. Chłopak zaczął łapać oddech. Odpiął pas i szybko spojrzał na tył „Kurcze!” syknął i wyszedł z samochodu. Potem otworzył drzwi tylne limuzyny. Ze środka wyciągnął nieprzytomną Courtney. Przewlókł ją przez ramie „I co teraz?” spytał sam siebie. Ostatecznie spojrzał na las, który był parę metrów od niego.

W rezydencji Courtney, cała służba i zdenerwowany Scott siedzieli w głównym salonie. 

„Niech pan zaczeka jeszcze” powiedział jakiś sługa

„Na co mam czekać?” spytał Scott jako jedyny stojąc i gapiąc się na mężczyzn

„Policja się wszystkim zajmuje” odpowiedział ten sam sługa

 Inny zaś sługa wziął pilota do ręki i włączył telewizje. Na ekranie trwały wiadomości

„Z ostatniej chwili!” krzyknęła dziennikarka z telewizji „Parę minut temu na Walett Street w Mondrealu limuzyna wjechała w budkę telefoniczną”

„Przecież to limuzyna pani Courtney!” odezwał się jeden ze sług, a reszta osób w domu też zaparła dech w piersiach

„Dureń!” jęknął Scott ściskając dłonie w pięści. Czuł jakby serce podskoczyło mu do gardła. Zmrużył oczy. Momentalnie był bardzo zmartwiony tą wiadomością. Nic innego nie mógł z siebie wydusić

„Limuzyna została uszkodzona, a szklana budka telefoniczna rozprysnęła się na całą ulicę” kontynuowała dziennikarka „W limuzynie nie znaleziono żadnych ofiar wypadku. Z nagrania ulicznej kamery wynika, że kierowca limuzyny wyciągnął dziewczynę ze środka i uciekł z nią w stronę lasu” na ekranie pojawiło się słabej jakości nagranie ukazujące to co powiedziała dziennikarka „To bardzo dziwne zdarzenie. Nie mamy żadnych danych na ten temat. Policja spisała numer rejestracyjny limuzyny i jest w trakcie dochodzenia do kogo należy”

„Zmierza do mojego domu” szepnął cichutko Scott

„Co pan mówił?” spytał jeden ze sług

„Potrzebuje podwózki pod ten las” powiedział pewnie Scott 

„Nie ma problemu” powiedział inny sługa pokazując klucze od samochodu

„Sprowadzę do was z powrotem Courtney. Odwołajcie policje, bo jeszcze ja będę w to zamieszany” odparł po czym wyszedł

W lesie w domku Scotta, w łóżku leżała Courtney. Dziewczyna powoli zaczęła się przebudzać i otwierać oczy 

„Co się stało?” zapytała rozespana

„Nic, kochanie. Wszystko jest w porządku” odpowiedział Duncan siadając obok niej na łóżku

„Gdzie ja jestem?!” zareagowała szybko i się podniosła

„Ciszej!” przyłożył jej palec do ust „Prawdopodobnie będzie szukać nas policja po tym jak wjechałem w budkę telefoniczną”

„Czy tobie kompletnie odbiło?!” zapytała zbierając się szybko na nogi

„Hej!” Duncan wstał i chwycił ją za ramiona „Nie drzyj się!”

„A właśnie, że będę! Zrobiłeś już za dużo zamieszania! Będziesz żałować, że mnie odnalazłeś!” warknęła mu prosto w twarz 

„Okay, okay, przesadziłem” przyznał się „Naprawdę zrobiłem to wszystko, żebyśmy mogli znów być razem”

„Duncan” jej głos złagodniał „Nie widzę nas znowu razem”

Chłopak wściekł się „Zadaję sobie tyle trudu, nie widzisz tego?! Zawsze musisz tak się zachowywać? Wiem, że pod tym twoim kamiennym sercem płyną do mnie jeszcze jakieś uczucia. A może to przez Scotta coś Ci się pomieszało i mnie odtrącasz?!”

„Nie mieszaj do tego Scotta. Czemu mi jeszcze nie wypomnisz intrygi Alejandro albo manipulacje Mala przez Camerona?!”

„Oni Cię oszukali, przecież do tego nie mogę mieć żadnych pretensji”

„Do Scotta też nie możesz mieć”

Duncan przycisnął zęby „Czujesz coś do niego!” szarpnął ją za rękę i przyciągnął do siebie

Nagle drzwi od domku wyleciały z wielkim hukiem „Wy!” krzyknął Scott jak wtargnął do swojego domu „Nie chce cię kryminalisto tutaj widzieć! A ty Courtney, wracasz z powrotem do siebie!” chwycił dziewczynę za drugą rękę

c.d.n...